Yaşamın farkında olma halidir. Gelişimi takip etme ve anlama fırsatı tanırken insana, çöküşünü de kare kare seriverir gözlerine.
Bedenin gibi beynin, ruhun, anıların, acıların yıllanır; büyür, emerken öte yandan her nefeste yaşlanan ve yıpranan benliğini. Yarıda keser nefesini, sıkıştırır, engeller seni. Duvarları yıkamamanın zorunlu sorumluluğu altında rengarenk şekerleri arar durursun.
Gülersin masumlaşırsın, sorgularsın olgunlaşırsın, deneyimler durgunlaşırsın, öğrenir yaşlanırsın, yavaş yavaş. Yaşadığın anlık kayboluşların değeri ile yaşamaya arzun sırt sırta verdiğinde, iç çeker sarılırsın kendine.
Bir çok hayatının ama tek bir yaşamının olduğunu farkettiğin bir akşam üstünde, sevgiyle gülümser ve seslenirsin kendine:
Tüm bu tezatlıklara maruzken bile ne güzel yaşamak. Ama bir o kadar zor ben olmak.
T.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder