29 Aralık 2014 Pazartesi

- Kalbten kalbe mektup -



Pek sevgili annem ve babam,

Size 2014 senemi özetlemek istiyorum çünkü birbirimizi anladığımız bir sene olduğunu şimdi farkettim ve yaşadığım güzel ve zor şeylerle ilgili size mümkün olduğunca çıplak ama ben gibi anlatmaya çalışcam.

2014 senesine, kendime güvensiz, korkak ama bir şeylere davranmak zorunda olan yani yarı rahat yarı tedirgin bir şekilde başladım. İlk işim beklediğim gibi olmadı ama beni bambaşka deneyimlere götürdü ve benim için gelişen her olayın veya oluşan her sonucun benim kolayıma geliştiğini şimdi farkediyorum. Bunu geri dönüp baktığımda ancak şu an analiz edebileceğimi anladım. Bu analiz bana ne kadar güzel bir sene yaşadığımı gösterdi. Ancak olayların içindeyken tabi ki durum berrak görünmeyebiliyormuş. Ve tüm bunları dalgalı duygularla yaşadım.

İş rahattı, yapılacak basit şeyler vardı çünkü hep bir şeylerin olmasını bekledik. Ömrü belirsizdi belki de bir kaç ay zaman kazandırdı. .Sonrasında başka bir fırsat olan akşam işi ve editörlük çıktı ve ilk işim bittiğinde en azından elimde o an yapabileceğim başka fırsatlar doğmuş oldu. O işlerde bir şekilde bittiler ve şimdi başka bir iş yapıyorum devam ediyor. Ben her deneyimimde gelirimin düşmesine çok üzülsem de şu an anlıyorum ki, bu adımları atarken aslında hiç parasız kalmadım ve buna sevinmem gerektiğine inanıyorum, buradan baktığımda mutlu hissediyorum. Hayatın bana sunduğu her fırsata müteşekkir olduğum kadar hayata gelirken seçtiğim sizlerin bana en büyük destek olduğunun bilincindeyim ve size de bir o kadar müteşekkirim.

Mutluluğum genelde yüksekti, sadece bilinmeyen duygularla baş etmede sorunlar yaşadım bu durum inişler ve çıkışlar yaşamama sebep oldu ama korkularımla yüzleşmek acılı ama özgür bırakan bir deneyimdi. Şükrettiğim olayları yaşarken tadını çıkardığım veya yaptığımda mutlu olacağımı bildiğim şeyler yapmaya gayret ettim, motivasyonumu bu şekilde sağlamaya çalıştım. Sürekli değildi ama belirli bir seviyede tutuyordu. Olayların etkileri ve yaşattıkları farkındalıklarla beraber gelişince, değerlendirme ve tepki verme de değişim görüyor.  Korkularımla her yüzleştiğimde hasta oldum veya her hastalığım bir korkumla yüzleşmek için önümde yeni kapılar açtı, kendime bir kaç adım yaklaştığım, yer yer yabancılaştığım koskoca bir sene oldu ve şimdi çok memnunum.

Bu sene, ruhuma bedenime düşüncelerime hareketlerime her yeni kat çıktığımda, en altta kalan parçamın düştüğünü gördüm. Bu kopuşlar sıktı, kırdı, kızdırdı ama şimdi baktığımda nefes alacak yerim olduğunu, bu yerlerin de diğer duyguların ve düşüncelerin gelişmesiyle dolduğunu bütünlendiğimi farkediyorum.

Bu sene hayatımda olan herkes bir öğretmen oldu, insanları anne, baba, sevgili, dost vs olarak görmenin yanısıra birer birey olarak kabullendiğim bir sene oldu. Bu sene içten insanlar tarafından eğitildiğim bir deneyimdi. Ayrıca her deneyimin bir destek olduğunu, her öğretmenin bir kaldırıcı bir rahatlatıcı olduğunu ancak benim de onların hayatında olarak aynı görevleri üstlendiğimi görüyorum. Hepimiz birbirimizin öğrencisi ve öğretmeni olduk anlaşılan.

Bu sene belki de gelecek senelerim için aslında sağlam temeller oturttuğum fazlalıklarımdan arındığım, gerçekliğe müdahil olduğum ancak bolluğumu da bir yerde kaybettiğim ve buna rağmen bir şekilde hep mutlu edilen biri oldum. El üstünde tutuldum, anlayış ve sevgiyle iyileştirildim. Hayatımda olan 3-5 insanın ne kadar yoğun özellikleri ve eğitimleri ve iyileştiricikleri olduğunu anladığımda bir kere daha teşekkür ediyorum. Çok şanslıyım.

Hep beraber ve bireysel olarak değişik sınavlar verdik, yaşadıklarımız ne kadar zor olsa da, özünde tüm yolların sevgiye çıktığını, 2014 senesi insanları sevgiyle geliştiren bir sene olduğunu, affetme, anlama ve bir olma özelliğiyle bizi birleştirdiğini düşünüyorum.

Size, insanlara, olaylara ve sanırım en çok kendime kızdığım ve hatta yer yer öfkemin bana yabancı geldiği  anlam veremediğim ancak devam eden ve sonunda hep bir utanma karşılığında da tarifi olmayan farkındalıklarla bir adım daha sevgi yoluna girdiğimi, olaylar için 'daha iyi olabilirdi' demek yerine, 'şöyle güzellikleri vardı böyle bir deneyim yaşadım' demeyi tercih etmem gerektiğini anlıyorum.

Çocuk olmak ebeveyn olmaktan daha farklı sanırım, siz bu farkı biliyorsunuz elbette ben bilmiyorum. Siz benim verdiğim bazı tepkiler veya olduğum kişinin bazı duruşlarına anlam veremiyor olabilirsiniz. Bu durum benim için de geçerli, ebeveyn olma deneyimini tatmadığım için sizin bazı hareketlerinize anlam veremiyorum. Ancak siz benden daha bilgili olduğunu için sizin beni benim sizi anladığımdan daha kolay anlayacağınızı umuyorum.

 Sizden tek arzum, öfkenizden sıyrılmanız, geçmişte yaşadığınız üzüntüleri bırakmanız ve şu an olduğumuz insanları değerlendirip şu anın farkına varmanız. Bunu sizin ikili ilişkiniz için de hayatla olan ilişkiniz için de istiyorum.

Tüm bu sıkıntılara ve güzelliklerin sonucunda, anlıyorum ki, birbirimizi sevmek için hiçbir sebebe ihtiyacımız yok, bu bizim doğalımız ve böyle olunca sadece kızgınlıkları affetmek için basit gerekçelere ihtiyaç duyuyoruz. Sizi affetmek için sonsuz sebep bulabilirim çünkü sizi düşünürken hissettiğim sevgi ve sizin bana verdiğiniz sevgi öylesine büyük ki, ne kadar inat edersem edeyim sonunda sevgi yoluna girmekten başka bir çare olmadığını anlıyorum ve bunlara beni iten deneyimlere şükrediyorum.

Umarım siz de bu sene kendinizle ve her şeyle ilgili düşünme fırsatını bulur ve bu senenin eğiticiliği ve birleştiriciliğini görür, anlar, kabullenir ve şükredersiniz.

Varlığınız varlığıma en güzel armağandır, sizi seviyorum.

T.