- Mutluluk -

Mutluluğu pek çoğumuz bir koşula bağlıyoruz. Bir durumun gerçekleşmesinin ardından mutlu olacağımıza inanıyoruz. Herhangi bir başarıya ulaştığımızda, belirli bir kiloya indiğimizde, bir sınavı geçtiğimizde, bugünü de geçirdiğimizde vb.. Bu durumda aslında rutin duygumuzun mutsuzluk olduğunu ve bunu kim bilir ne zaman kabullendiğimizi hatırlamıyoruz dahi. Bu gizli anlaşmanın ne zaman hangi anıyla çıpalanarak benliğimizde yer ettiğini ve ‘bir daha asla’ dediğimiz onlarca olay yarattığımızı hatırlayamıyoruz. Peki eğer mutluluk gerçekten bir koşulun ardından gerçekleşecek olsaydı, öleceğimizi bile bile mutlu olabilir miydik? O kapıyı araladığımızda mı, sınavı geçtiğimizde mi, ideal kilomuza eriştiğimizde mi yoksa bugün bittiğinde mi gerçek anlamda mutlu olabilirdik? Yaşamımız ve hayatımız boyunca mutluluk hep hayalini kurduğumuz bir kavram mı olacak? Yoksa ona nasıl ulaşabileceğimizi öğrenmemizin yolu veya yolları var mı?

Ben inanıyorum ki, hiç kimse sizin mutluluğunuzu elinizden alamaz, siz dışında. Bu herhangi başka bir duygu için de geçerli elbette. Kızmayı, gülmeyi, ağlamayı, anlamayı hep siz tercih ediyorsunuz. Biz tercih ediyoruz.

Oysa ki zihnimiz bugüne kadar pek çok insan ve olay sebebiyle mutsuz olduğumuzu bize defalarca göstermiştir. İnsanlar genellikle bizi mutsuz edenlerdir ve her şey aslında bizim dışımızda gelişenler yüzündendir, değil mi? Maalesef hayır. Bir insanın sizi mutsuz etme olasılığı siz izin verirseniz vardır, siz izin vermezseniz yoktur. Size sizden başka kimse sizin kadar kötü davranamaz. Bundan dolayıdır ki bir başkasını suçladığımızda aslına kendimizi suçlarız. Birini yargılarken kendimizi yargılar, birine kızarken kendimize kızar, birini severken kendimizi severiz. Bu duyguların hepsi kendimizle ilgilidir. Bir başkasıyla değil. İnsanlar birbirlerine aynalık ederler. Yani biz karşımıza çıkan herkeste kendimizden bir şey bulabiliriz, kendi duygularımızın yansıması bu insanlarda beden bulur ve kendimizi anlamayı reddettiğimizden bu insanları yargılarız. Çevremizdeki insanlara dair geliştirdiğimiz duygular da özünde bizimle doğrudan bağlantılıdır. Biz içimizden geçenlerden sorumluyuzdur. Bir başkasının duygu, düşünce veya davranışının sorumlusu olamayız. Lütfen duygularınızı takip edin ve tepkilerinizi neden verdiğinizi anlamaya çalışın. Mutluluk varoluşsal bir duygudur ve hepimizin içini kaplar bizler sadece bu duyguyu engellemenin yollarını buluruz. Mutluluğu anlamak için çocukları izleyebilirsiniz veya kendi çocukluğunuzu hatırlayabilirsiniz.. Taptaze beyinlerine iyi/kötü, doğru/yanlış henüz yerleştirilmediğinden, çocuklar bizim gibi geçmişten pişman gelecekten kaygılı olmadıklarından bugünde bu anda kalmayı en iyi şekilde beceren varlıklardır. Bu sebeple de anda kalarak mutluluklarını muhafaza edebilirler.

Çocuklarda ima yoktur. Her şey saf ve nettir. Bir sorunları olduğunda onu belli eder ve oyunlarına devam ederler. Gözlerinde sürekli bir parıltı bulabilirsiniz. Zamanla ailelerin, okulların, dinlerin ve toplumların kuralları içerisinde sıkıştığımızda, mutluluğumuz azalmaya, geçmiş pişmanlıklarımız ve gelecek kaygılarımız artmaya başlar. Böylelikle zihin kontrolü ele alır ve ruhsal olarak sağlıksız bireylere dönüşürüz. Öncelikle ailelerimiz bizi ödül ceza sistemleri ile eğitmeye başlamışlardır. Kurallarına karşı geldiğimizde kötü çocuk oluruz ve cezalandırılırız. Kurallara uygun davrandığımızda iyi çocuk oluruz ve mükafatlandırılırız. Zamanla ailelerimizin ilgi gösterme şeklinin bu olduğunu anlar ve onların dikkatini çekmek için iyi ya da kötü çocuk gibi davranmaya başlarız ve bunu hayat boyu devam ettiririz. Okulumuzda, işimizde veya ilişkimizde süreç hep aynıdır. Ancak bir kere bu zehri ruhumuza aldığımız için bir yerden sonra ailemizin bizi cezalandırmasına gerek kalmaz zira biz bu görevi mükemmel bir şekilde uygulayan olmuşuzdur. Artık kendimizi yargılarız. Hayvanlarla aramızdaki en büyük fark buradadır. Hayvanlar bir hata yaptıklarında bundan ders alırlar. Biz ise hata yaptığımızda cezalandırılırız ve o hatayı her hatırladığımızda kendimizi cezalandırmaya devam ederiz.

Mutluluk özgürleşmekle başlayan bir süreçtir ve özgürleşmek için kendinize mesai ayırmanız gerekir. Küçük pürüzlerinizden başlayarak kendinizi arındırdıkça, sizi engelleyen olaylara eskisi kadar takılmadığınızı fark edersiniz. Kendinizi şifalandırdıkça, yargılarınız azalmaya başlar, böylelikle mutlu olmak için bir koşul aramazsınız. Mutluluk bu sebeple varoluşsaldır. Gözünüzü açtığınız andan, gözünüzü kapattığınız ana kadar sizi mutlu veya mutsuz edecek her şeye siz karar verirsiniz.

-Love for Lara-

Bedenlerimiz hiç tanışmadı bu yaşamda. Yaşama gözlerini açışında yanında değildim ama nefes aldığım hayata bir kan, bir can eklenmişti ne mutlu bana, bize, hepimize. Haberlerinizi aldım yıllar yılı, kim kime benzemiş, ne zaman gelip ne zaman gidiyormuşsunuz yazlığa. Topraklar arasında mesafe var elbet ama nefes sonsuz derler ya hep. Senin aldığın nefesi ben burada veriyorum, benim aldığım nefes sana ulaşıyor biliyorum. Pek sevgili minik Lara, seni koklamadı burnum ama ruhum bilir kokunu. Elim eline değmedi, ama kalbim kalbine değiyor nicedir.. Bütün tedavi sürecinde dualarla yatıp sana dualarla kalktım da hiç geri saymadı aklım. Yaşamın sonu vardı, şahit olduk bir çok kere de, ruhun sonsuzluğuna inanmaktan vazgeçmedikçe, sen her zaman minik Lara olarak kalacaksın mecbur. Öğretide derler ki, bizler aslında bedenlerini seçen ruhlarmışız. Bu durumda sen zaten yaşamının bilincinde doğdun ve yaşamının bilincinde yaşadın. İşte en üzücü olan bir şekilde geride kalan olmak sanırım. Artık acı çekmek yok, artık hüzün yok. Sen sonsuz sevginin ve şefkatin parçası oldun ve bizim sonsuzluğumuza dek kalplerimizde yerini aldın. Huzur senin, hepimizin olsun, Laracığım.

T.

http://www.facebook.com/LoveForLara?fref=ts

Çapulcular Elele

Pek sevgili arkadaşlarım,

Son günlerde yaşadığımız toplu aydınlanmanın ardından farkına vardığım bazı şeyler oldu. Hepinizle paylaşmak istiyorum. Bu bir sokak kavgası değildir, bu bir iç savaş değildir. Bu bir direniştir. Her kesimden insanın elele tutuştuğu, beraber yürüdüğü, polise direndiği, sisteme direndiği bir olaydır. Bu bir ‘taksim event night’ değildir. Taksime, Beşiktaşa, Kızılaya, Hataya elinizde içki şişeleri ile çıkıp taşkınlık yapacaksanız lütfen evlerinizde kalmayı tercih ediniz.  Polisin çatışmaya girdiği bir an sizlerden birine zarar gelirse, diğer direnişçilerden daha zor beden kontrolünüz olacağını, acil kan ihtiyacı halinde kanınızın faydasız olacağını, provokatörlerin arzularına boyun eğmiş olacağınızı unutmayınız. Balkonlarınızda tencere tava ile bize katılmanız da bizim için bir mutluluktur. Hepimiz kardeşiz, biz sizleri sevgiyle anlıyoruz, lütfen siz de bu olaylarda zevklerinizden feragat edemeyecekseniz alternatif yollardan bize destek veriniz.

Hepimiz Atatürk’ün askerleri değiliz, Kemalist arkadaşlarım lütfen kızmasınlar alınmasınlar. Bu slogan siyasidir. Alanda, Atatürk ten haz etmeyen, Atatürkçü olmayan, ancak üzerinde yaşadığı topraklara sahip çıkan, barış için direnen kardeşlerim vardı.  Baş örtülü, eşcinsel, Kürt, Ermeni, , İngiliz, Fransız, farklı siyasi partilere inanan, farklı ideolojide olan onlarca insanla omuz omuz yürüdüm. Biber gazlarına maruz kaldım, hepimiz aynı şekilde yaralandık. Eğer amaç birlik ise lütfen bencil davranmayınız. Bir insanın karşısındakini tanımamasına rağmen, elini tutması, yardım etmesi, öpmesi, kucaklamasının herhangi bir siyasetle alakası olamaz. Atatürkçü olmayan arkadaşları da sevgiyle kucaklayınız. Hiç bir ideoloji insanlığın ve varlığın önüne geçemez.

Meydanlarda atılan sloganlardan rahatsızım. Ataerkil yapıya sahip olmamızın yanı sıra annelerimizi de sadece sözlü kavgalarda sahiplenen bir yapımız var. Şimdi soruyorum size, bir insan orospunun çocuğuysa ne olmuş? Ben öğretmen çocuğuyum, sen mimar çocuğusun, öteki işsiz bir annenin çocuğu, beriki temizlikçi çocuğu. Siz hangi akla ve anlayışa hizmet, bir fahişeyi, hayat kadınını, orospuyu, seks işçisi, ayrımcı bir şekilde yerme hakkını , hoşnut olmadığınız insanın annesi olarak atama hakkını kendinizde görmektesiniz?  Kürtün çocuğu, Ermeninin çocuğu, Alevinin çocuğu, kebapçının çocuğu, tezgahtarın çocuğu, çöpçünün çocuğu, CEO nun çocuğu size bir şey ifade ediyor mu?  Seks kölelerinin, direniş esnasında kapılarını açtığını, insanlara varlarıyla yoklarıyla yardım ettiklerini, meydanda bizlerle elele yürüdüğünü biliyor musunuz?

Sonra, 'İbne Tayyip' ne demek? Sevgili arkadaşlarım, size ne insanların cinsel yöneliminden, size ne kimin kiminle, hangi cinsiyetten insanla seviştiğinden. O parkta 7 gündür yatan, her direnişte sesini yükselten, açlara, yaralılara, yardım eden, çevreyi her sabah temizleyenlerin bir kısmının, bahsettiğiniz ‘ibneler’ olduğundan haberdar mısınız?  Sizler ellerinizde bira, hükümete karşı slogan atıp ortalığı kızıştırırken, çevrelerindeki insanları biraz olsun eğlendirmeye çalışan, çıkan yangınlarda el birliği ile su taşıyanların ‘ibne’ olduğunu biliyor musunuz? Bizler hepimiz ailelerimizin bizi yetiştirdiği insanlarız. Cinselliğimiz bunu etkilemez. Başka biri sizin cinselliğiniz ya da cinsel hayatınız hakkında nasıl konuşmuyorsa, sizlerin de bu durumu aşağılamaya hakkı olduğunu zannetmiyorum. Açık seçik yazıyorum şu noktadan sonra utanmaya gerek yok herhalde ülke genelinde atılan sloganların ardıdan. ''Bir yerimi ye' ne demek? Sizin gibi düşünmeyen insanı yerdiğinizde bu sloganı layık gördüğünüz kimseden farkınız var mı biraz düşünün bakalım. Ananı da al git e cevap olarak cinselliğinizi mi sunuyorsunuz? Cevap verme, kendini ifade etme şekliniz bu kadar mı aşağıda? Kendinize bunu nasıl yakıştırabiliyorsunuz ve hep bir ağızdan bunu dile getirebiliyorsunuz?

Bu direnişi haklı kazanmanın tek yolu barış için direnmektir arkadaşlar! Zarar gören her birey, zarar gören her işletme, zarar gören zihinleri temsil eder. Bunca baskısından rahatsız olunan bir hükümete şiddetle cevap vermek sadece bizi haksız çıkarmada ekmeklerine bal sürer. Lütfen direnişi, sevgi adına, bizlere yaraşır şekilde, düşünerek, davranarak yürütelim.

Sevgiyle!

Küfürsüz çapulcu

Son olarak Ahmet Hakan' ın bugünkü yazısını ekliyorum

www.hurriyet.com.tr/yazarlar/23429413.asp

-Veda-

Terketmenin en zor yanı aslında kalan olup gideni ardından seyretmek ve temizleme görevinin sana ait olmasıdır, adımları uzaklaşırken sevdanın. Ayırt edilemeyecek kadar özümsenmiş eşyaların ya yerleri değiştirilir ya da yokedilir rutine bağlı kalmamak adına ancak alışması da hüzün getirir özgürleşirken, eskiden. Ayrılığın en zor yanı temizlemesidir anıları ve çok sevmek bazen azad etmektir egoları. Bir de tabi neden kaynaklı olursa olsun bir suçluluk duygusu yaşanır en nihayetinde bilinmeyen geleceğe yeterince şefkatli bakamadığından, yönünü değiştirmiş olduğunun farkında pişmanlığını yaşarsın. Ancak bugünün üzüntüsü yarının mutluluğundan çalmadıkça yaşanan hayırlı olandır aslında. Sevgide köşe olmaz. Sevgi sadece sevgidir, sonsuz bedensiz ve zamansızdır varoluşundan dolayı...

T.

- 4 Mevsim -

Aşık her mevsimde yaşıyorsa özlemi aşıktır aslında. Çiçek açarken doğaya yeşeriyorsa dallar, gözlerinde elanın, çevreliyorsa tonlar bebeğini, daralıyorsa iris, çiftleşiyorsa canlar türlü türlü ve ağlıyorsa gece özlemle baharındadır sevginin daha. Günbegün kuruyorsa yutağı, büzülüyorsa içi, bir damla umutsa unutmak ya da sürekli başa sarıp yaşamak, yazın kurağıdır direnci feraha bakan merakın. Solarken saçları, ağlıyorsa kubbe loşunda akşamın ve dökülüyorsa yapraklar damlarından göz pınarının 2. baharının ardındadır merak ve umutsuzluğu erken akşamların. Sıcak mevsimlere dayanır ya kimileri ama kışlardır, kuşların aksine, yakınlaştıran insanları. Kimisi ısınmak için sokulurken kimisi ısıtmak için çevreler. Her denge gibi, dişi ve erkek, sıcak ve soğuk, aydınlık ve karanlık, kuru ve ıslak birbirini takip eder kaşıklar, tamamına koşar bütünün. 4 mevsim yokuş aşağı elele koşmanın mutluluğunun ölümsüzlüğüne hasret, saklarsın tozlarında özlemi, yıllanmış şişe kapaklarının. O, hayat bulur anlam bulur kulaklarında, hüznün basıncı konuşur gibi uğuldar, cereyanında kor eser, küllenir de yılmaz doğar, taşınır günlere, mevsimlere, yenilikle eskilik sırt sırta geleceğe itilir, derinliğinde..

T.

-Ah Parig-

Çoklu kültür ile büyüdüm ben, Cezayirliler, Tunuslular, Belçikalılar, Almanlar, Türkler, Fransızlar; müslümanlar, hristiyanlar, ateeler, iç içeydiler. Kılık kıyafet yönetmeliği de yoktu, yasaklar da. Bir tek askeri kamuflaj deseni istenmezdi, savaşı çağrıştırdığından muhtmelen. Hz İsa kolyesi takmak yasak değildi, bıyık sakal bırakmak serbestti, baş örtüsü zaten moda değildi. Orucunu da tutabilirdin, içkini de içebilirdin, kendi sorumluluğunu erken yaşta almayı öğretmişlerdi. 18 yaşına bastın mı, ister devamsızlık kağıtlarını kendin imzala, ister teneffüste sigaranı iç. Karışmazdı kimse sana. Kişi kendini rahat nasıl hissediyorsa, o şekilde yaşama özgürlüğünün farkındaydı her zaman. 10 kasım geldi mi sirenler çalınca, tüm yabancılar da ayağa kalkar, saygıya dururlardı, toprağımın adetlerini yargılamadan. Hiçbir zaman insanlar, dili, dini, rengi, tavrı, konuşma şekli yüzünden yargılanmadı. Bize bir arada yaşamak öğretildi her daim. Yaşamanın başlıca kuralıydı bu onlar için. Huzur anlayış ve sevgiyle sağlanabilirdi ve bunu başka ülkelerin insanları çok daha iyi bilirlerdi. Bahsettiğim, 15 sene öncesiydi, din bu denli sokak muhabbetlerine sakız edilmemişti tabi. Bu ülke sınırları içerisinde avrupaî bir kültürle yetiştirildik biz. Ailelerimiz de ileri fikirliydi ne mutlu, anlamadan yargılamamamız için çabalayıp durdular. Ama hatırlarım ben, çocuk olsam da, kaygılarını, okunurdu yüzlerinden, bizim zamanımız geçiyor ama çocuklarımız ne yapacaklar derlerdi kısık kısık, bahsederken memleketin halinden.
Ne oldu da bu ülke bir anda kendini durmak bilmez bir nefret girdabının tam ortasında buldu bilmiyorum. Çocuktum dedim ya, ermezdi aklım, ermiyor hala algım, işime de gelmiyor hani, gereksizliğinden nefretin, anlamak istemiyorum pis fikirlerini kimilerinin. Bir okulda hiç kavga çıkmadığını gördünüz mü siz? Öğretmenlerle, öğrencilerin aynı masada yemek yediğini? Partilerde içkiler su gibi akarken, bir eğitmenin de ayıplar bakmadığını? Hiçbir öğrencisine aşağılar davranmadığını? Ya da öğrencisiyle yan yana sigara içtiğini? Ben gördüm. Böyle öğretildi bize çünkü. En yakın arkadaşım annesi Afrikalı ve zenci, babası sapsarı bir Fransız olan bir kızcağızdı.. Bir güne bir gün, benden farklı olması onu sevmeme engel olamadı. Kültürlerimizin, dillerimizin, fikirlerimizin kutupları asla acıtmadı canımızı. Gururla yürürdüm yollarda yanında, insanım yargılar bakışlar atarken, seviyesiz espriler yaparken, tutardım elinden, çocuk kalbi kırılmasın isterdim, yaslardı kalbini kalbime de, avuç içimde, başı dik, ilerler giderdik, gülümserken sevgiyle. Severdim ben farklılıkları, hala da severim sorgusuz.

Zaman ilerledikçe daha da çirkinleşti toprağımın tavrı, insanıma da, misafire de. Önce cisimleri farklılaştırdılar, bu ülkede, sonra isimleri, sonra eğitimi, sonra düşünceleri, sonra insanlığı, hayvanlara bakış açısını bile farklılaştırdılar ne kadar inanılmaz. Bir o kadar inanılmaz olan da, herkesin boyun eğmesi elbette.

Ben kendimi hiçbir zümreye ait hissedemem, dünya insanıyım zira, dünya insanı olduğunu düşünen herkese de kalbim açık, dinlerim, anlamaya çalışırım evvela. İster dağa çıksın, ister koyu inançları olsun, kalbi temiz olduktan sonra, sevgiyle bakabildikten sonra hayata ismi, cismi, bana hiç fark etmez.

Çocuktum ben, Uğur Mumcu öldürüldüğünde, aradan geçti koskoca 20 sene de, davası yeni çözümlendi güya, örgüt işi olduğunu kabul etmiş yargı, patlak arabayı da iade edecekmiş ailesine. Vırı vırı tırı tırı. Konumuza dönelim, annem, babam yağmur altında uğurlarlen onu, tv den izledim, unutamam binlerce insanın tek yürek, yürüyüşünü. Binlerce şemsiye açıldı da o yağmurlu Ankara sabahında, yılmadılar sonuna kadar gittiler valla. Aradan yıllar geçti, Ahmet Taner Kışlalıyı öldürüverdiler, minnacık bir kola kutusuyla, alıştıra alıştıra. Bedeni bölündüğünde parçalara, evimize kadar uzandı, patlamanın sesi. Küçücüktü daha bebeği, şimdi kocaman bir genç kız olmuştur düşünsenize. İnsanlar günlerce evinin önünde mum yaktılar, polisler askerler gözetledi de, giden geri geldi mi? Ben söyleyeyim, gelmedi, gelmez.

Birileri, sırf, farklı diye fikirleri, genelde de ilerici diye söylemleri, hep ama hep katletme hakkını gördüler kendilerinde, kendilerince tehlike arz edeni.

Üniversitedeydim daha, son sınıftı, evdeydim şansıma, geldiğinde Hrant'ın haberi. Bir barış güvercini, bir araştırmacı, bir ilerici daha, itlaf edilmişti de, küçücük bir çocuğun eline silahı verip, alasın bu canı dediklerinde. O çocuk oldu bir adam. Çok da iyi baktılar hani içeride, hatta evlenebildi bile, artık ne hikmetse. Ayaklarının iç büküm pozu ile, tabanındaki delik kaldı hafızalarda. Onun da attılar üzerine günlük bir kaç sayfa gazeteyi, düşürdüler ocağına ateşi. Yürüyüşler, çığlıklar yükseldi ama, görüyorum artık bunlar bile etmiyor fayda.

Benim canım ülkemde, benim insanıma, yan gözle bakmak ne kelime efendim. Siz, ey ağlardan bağları görünmez olmuş eski beyinler, ne cüretle kıyarsınız, nice zorluklarla yetiştirilmiş evlatların canlarına. Kimden alırsınız, savaşma cesaretini, hangi kitaba dayandırırsınız yok etmenin meşruiyetini, bilmem, bilmek istemem ancak, nasıl uyursunuz bunca kan varken ellerinizde, bunca art niyet yüreğinizde, çıkarcı fikirlerinizle yok etme politikalarınızla, yargılayıcı bakışlarınızla, zehirli kelamlarınızla, şiddet dolu ruhlarınızla merak ederim. Nasıl uyursunuz?

Sizin yetiştirdiğiniz evlatların ne faydası olur bu vatana, bu toprakların hakkını nasıl ödersiniz, bu topraklardan elde ettiğiniz bereketi nerelerde yersiniz bilmem, bilmek istemem.

Barış isterim ben, sevgi isterim, insanlar, insanlıklarını yeniden kazansınlar isterim. Nefret yerini bir o kadar kuvvetli duygu olan sevgiye bıraksın isterim. İnsanlar el ele, yürek yüreğe yaşasın, şükretsin isterim de, çok mu şey isterim, bilmem. Bilemem..

Biz savaşmadan, kavga etmeden, bağırmadan, yargılamadan engel olamadık ölümlere ah parig. Affedesin.

T.

-jelibon-

Hatırlar mısın nasıl da yalnız uyuyamazdın ilk zamanlarında? Evin düzeni de benimki gibi hızla değişirken, öte yandan, sabahlara kadar gülerdik yatakta. Devenin nalı bile komikli konuydu da, anılar uçuşurdu tabi havada. Ortak noktamız aşktı, gittiğinde biz kaldık ardına. Özelimiz genelimiz birbirine karıştı ve karşı koymadan büyümeye sarıldık umarsızca. Ben tabularımı yıkarken, sen alışıyordun yalnızlığa. Ortaköyde köprüyü izleyip minicik görünen arabaları lipoproteinlere benzetmiştik hani hatırlar mısın? Peki ya stratosferden atılan kediye ne dersin? Güldüğümüz kadar ağlamıştık da bu zamanda. Sen ve ben, birer dev yürek, adım adım öğrendik koca yabancı bir şehirde güvenmek ne demek. Şımarıp göbeğimi açarak evde koşturmalarımı asla yadırgamadın sen, Güneşi hep çok sevdin, egomu bağrına bastın. Bana kendime güvenmem için, kendimi sevmem için, kendime inanmam için hep destek oldun. Mucizeler başardığımda yanımdaydın. Bazen sadece sustun, bazen bağırdın ama hep kocaman parlaktı bakışların. İşte bundandır, sen benim canım, sen benim yaşam ortağım, sen hep sarılanım, bugün sana gelsin bu bembeyaz havada gözü yaşlı yazım.

T.

-Yeni-

Önceki senelerime nazaran 2012 senesinin yükü hafif pahası ağırdı.  İnsanlarla değil kendimle ilgiliydi adımlarım genelde. Çünkü biliyorum kendime yol açtıkça, aslında pek çok insana dokunabileceğim.

 Nasıl bir ruh emici olduğumu anladım bu sene, ruh emici derken gerçekten de Harry Potter’daki gibi olmasalar da bir nevi aynı eylemi farklı şekillerde yapan biriydim, bilinçsiz. Şu an bunları böylesine rahat dillendirebiliyor olmamın sebebi, o zamanlar ve ‘O’ olan ‘Ben’i sevgiyle karşılamam elbette. Kaldı ki kimseye yüklenmediğim kadar yüklendim kendime 2012’de. 2013 niyetim ise kimseye yüklenmemek sadece ve sevgiyle beklemek zamanın işlemesini.

Sevgi için yapabileceklerimi gördüm. Aslında bu kadar da acımasız değil tabi ki hakikat. Ben de çok sevdim, sevgi benimdi, istediğim gibi dağıttım, ama çok sevmek de aslında dengeli bir eylem değil. Çok verince, içindeki yeri çabuk boşaltıyorsun, bu sefer de istemsiz onu birilerinin doldurmasını bekliyor oluyorsun. Ben bu sene kendimi gerçekten sevdim, sevmeyi öğrendim, başarılarımla, hatalarımla, ne denli muazzam ve eşsiz olduğumu anladım. Eklemlerdeki kireçler gibiydi tıkanıklık noktalarım, kimilerini iyileştirdim, cilaladım, kimileri üzerinde hala çalışıyorum, kimilerinin seyrini yavaşlattım zamanını bekliyorum.

Aşka  bakış açısının, insanın tutarlılığı ile orantılı, ne kadar yaşatılacağını öğrendim.  Sevmek için onun, beden bulması şartı olmadığını, sevginin yeri ve zamanı olmadığını, sevgiyi taşımanın ve yüklemenin aslında çok kolay olduğunu ama yanlış yorumlandığını öğrendim.

Küçüklüğümden beri geliştirdiğim savunma mekanizmalarımın ne denli güçlendiğini, birer kalkan gibi sürekli beni tetikte tuttuğunu ve aslında yaşamın bir stres olmadığını, doğmanın da , ölmenin de, başıma gelen pek çok şeyin de benim seçimim olduğunu öğrendim.

Bedenime eziyet etmemin aslında bir imdat çağrısı olduğunu, ancak kendimi dahi okuyamazken bana doğru yolu gösterecek kimsenin olmaması karanlığından çıkıp, hayatıma ışık tutan pek çok aydınlık insanı hayatıma çekerken, değer verdiğim nicelerini bir sebepten dolayı azat etmem gerektiğini öğrendim.

Geçmişime sarıldım, çocukluğuma, ergenliğime, yetişkinliğime, dünüme bile. Çok ağladım ve ağlamamanın güçlülük ile özdeşleştirildiği toplum koşullamasına inat, daha çok ağladım.. Gülümserken ağladım, sarılırken ağladım, çalışırken ağladım, ağlamalarımın genelinde bedenimden dökülmek istemelerine izin verdiğim için ağladım. İlla acı veya kötü bir duyguya gerek olmadığını kabullenerek ağladım. Şimdi topluma ve ayıplarına diyorum ki: 'sevişecek kadar cesursan ağlayacak kadar da olabilirsin'

Yeni yıl için ilk düellom kendimle, sigara içme alışkanlığımdan özgürleşmek şeklinde olacak. Geri sayımım başladı. 14 Şubat sevgililer gününde, en geç, sigarasız bir hayata merhaba demeye niyet ediyorum.

Ailemi, insanları ve kendimi daha iyi anladığım ve sevgimin arttığı bir sürece girdim. Yıllardır muzdarip olduğum ve tedavisi yok denilen migren hastalığını iyileştirdim. Travmalarımı temizledim ve temizlemeye devam edeceğim. Daha neler neler gerçekleştireceğim bilmiyorum ama bilinmezliğin heyecanı bile tarif edilemez..

Şifacı olma yolunda mutlu adımlarla ilerlerken, hiç tanımadığım insanların mutlulukları için niyetler ettim. Ne kadar sevindiricidir ki genelde olumlu gelişmelere şahitlik ettim. Kendime inanıyorum, kendimi seviyorum, her türlü değişimi kabulleniyorum.

Sebepsiz ve sürekli bir mutluluğa gark oldum nihayet. Dahası için sabırsızlanırken, tüm canlıları sevgiyle kucaklıyor, öteki tarafa geçenlere huzur diliyorum.

Tek sayılı mükemmel bir seneye merhaba!

T.