Ölüm acısıyla ölüm bilincinin çakışması, köprü altında şehrin tüm gürültüsünün tam ortasında öylece durup, doğanın huzurunu aramaya benzer, toprak kokusunda.
Hayatı anlamaya ve kendini gerçekleştirmeye dair verilen çaba, kendini keşfetme, şifalanma, anlama, sevme, manyetik alan, daireni genişletme ve yükselme gibi spiritüel hareketlere dahil olmaya çalışırken, atom-et-beton üçlemesinin içinde yolunu bulmaya çalışırsın, öğrendiklerinden gururlanıp ahkam kesmeye başlarsın ister istemez, sana dokunan Tanrı'nın sevdiklerine de dokunmasını arzulayarak, işte tam attığın adımların meyveleri yeşerirken bedeninin dallarında, açıvermişken çiçeklerini, baharın erken habercisi yağmurlar indirir yapraklarını toprağa, başlangıç noktana.
Çıldırmış kurmalı bebekler gibi tekrarladığın hayatının amacının bir gün erişebileceğin bir amaç oluşu fikri her zaman üzer seni. Bu hedefe kitlenmişken acaba ne güzelliklerin ya da ne deneyimlerin yanından geçip gidersin de bilmezsin. Yolculuktan keyif almanın keyfini unutmuş zihinlerin kaygı krizleri ve korkular ve öngörüler ve kızgınlıklar eşliğinde çarparken sağa sola, kaldırım taşlarının arasında hayat bulmuş minnacık bir ottan daha az farkında olmak hücrelerine dokunur..
Rahatsız olursun kendinden. Her kendinden rahatsızlığın bir değişim fırsatı oysa, eğer bir an öncesini kabul edip bir sonraki ana farklı bakabilirsen. 2 saniyeden kısa süren bir eylem aslında.
Sahilde durmuş, şehrin tüm renklerini çekersin içine, kulaklarını arkaya yaslayıp dinlerken, tam anlamışken sadece o an için 'an' ın ne olduğunu, kabaran dalgaların duvarı yalayıp tüm bedeninden akıp gitmesiyle süzülür anlık aydınlığın.. O dalga yaşadığın dengenin güzelliğini bozdu mu yoksa dalga seni manzaranın içine alırken sadece ıslanıp üşüdüğüne mi yandın? Bir saniyeden de kısa sürede karar verilen bu tepki, bu tepkinin tercih edilme sebebi, kişiliğini ve farkındalığını oluşturuyor hayata..
Varolmanın muazzamlığı burada işte. Bir olaya gözlerinin ötesinden bakabildiğinde baktığın olayın derinliği değişiyor. Kıyıda köşede kalmış detayları bile net görebiliyorsun..
Gitmeden önce sevdiğin birine en fazla ne bırakabilirsin? Bana benden öte bir vicdan ve çöp olmuş duygular yumağı kaldı, anlamaya ve değiştirmeye çalıştığım. Zamanla umarım, bugüne kadar aldığım derslerden en iyisi diyeceğim türden bir noktaya taşıyacak çekişen ruhumu..
Bütününe bakıldığında her şey aslında çok güzel, tercihler yanlış dahi olsa, çünkü aslında film daha bitmedi ve hala renklendirilebilir, hala güzelleştirilebilir...
Yine de bir düğme var ki, bastığında, tek görüntü hüzün, tek söz özür.
Hücrelerimizin birbirini affedebildiği bir bütünlük umuduyla..
T.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder