Bedenlerimiz hiç tanışmadı bu yaşamda. Yaşama gözlerini
açışında yanında değildim ama nefes aldığım hayata bir kan, bir can eklenmişti
ne mutlu bana, bize, hepimize. Haberlerinizi aldım yıllar yılı, kim kime
benzemiş, ne zaman gelip ne zaman gidiyormuşsunuz yazlığa. Topraklar arasında
mesafe var elbet ama nefes sonsuz derler ya hep. Senin aldığın nefesi ben
burada veriyorum, benim aldığım nefes sana ulaşıyor biliyorum. Pek sevgili
minik Lara, seni koklamadı burnum ama ruhum bilir kokunu. Elim eline değmedi,
ama kalbim kalbine değiyor nicedir.. Bütün tedavi sürecinde dualarla yatıp sana dualarla kalktım
da hiç geri saymadı aklım. Yaşamın sonu vardı, şahit olduk bir çok kere de,
ruhun sonsuzluğuna inanmaktan vazgeçmedikçe, sen her zaman minik Lara olarak kalacaksın
mecbur. Öğretide derler ki, bizler aslında bedenlerini seçen ruhlarmışız. Bu
durumda sen zaten yaşamının bilincinde doğdun ve yaşamının bilincinde yaşadın.
İşte en üzücü olan bir şekilde geride kalan olmak sanırım. Artık acı çekmek
yok, artık hüzün yok. Sen sonsuz sevginin ve şefkatin parçası oldun ve bizim
sonsuzluğumuza dek kalplerimizde yerini aldın. Huzur senin, hepimizin olsun, Laracığım.
T.
